Op een zijspoor gezet

Ben je eenmaal buiten de circuits, dan krijg je langzaam door wat het de gemeenschap moet hebben gekost om zo ver te komen als ze gekomen is. Hoe is het die gemeenschap gelukt dat ze een bepaald slag mensen afscheidde en bij zich in de buurt verdroeg? Hoe heeft het ooit kunnen lukken dat filosofen aan de zijkant gingen zitten en denken over wat er gebeurt?

Het gebeurt nog steeds. Ik lees een spannend boek en vertel erover, bijvoorbeeld in deze blogs. Mijn vrienden zeggen: wat bijzonder dat je geen positie inneemt! Maar daar zou ik tegenin kunnen brengen dat mensen het meestal andersom ervaren. Denken vatten ze automatisch op als kritiek, als een oordeel en veroordeling. 'Hoe kom je bij je kritiek?' Terwijl ik alleen maar iets deed als speculatie of gedachtenexperiment, iets wat bij filosofen tamelijk normaal is. Kortom: wat filosofen doen wordt afgemeten aan de positie, aan de normale gang van zaken waarin je een mening of oordeel hebt. En als je dat niet hebt, dan moet je niet gek opkijken dat mensen je vreemd aankijken, boos worden, of hun interesse verliezen.

Zo bezien lijkt het of ik filosoof ben. Nou, dat valt wel mee. Ik neem niet de positie van de filosoof in, al was het alleen maar omdat die filosofen geen positie innemen. Hoogstens neem ik dus de positie in van de rare kwiebussen die geen positie innemen. En zelfs dat niet eens, want ik ben geen filosoof, ik heb geen studie filosofie gedaan, werk niet als filosoof en publiceer ook geen filosofische boeken.

Minder dan niets dus. Deze positie overal tussenin leert me dat ik geen positie heb en daarom in zekere zin niets ben, en niemand. Misschien dat ik daarom deze blogs koester, het is een ruimte waarin je even ronddwaalt en vervolgens weer vertrekt. Geen uitgever of lezer die zich verantwoordelijk hoeft te voelen.

Op een bepaalde manier benader ik hier de essentie van de filosofie. Het is een soort ruimte zonder ruimte waar niets gebeurt.

Vandaag had ik even de fantasie dat ik het boek dat ik aan het schrijven was zou opgeven. Wat zou het mooi zijn als dat lukte! Dan zou ik weer ergens bij horen, bij de gewone mensen. Maar mijzelf kennende, is er altijd de behoefte, vroeg of laat, om een WERK te maken en dat vraagt om lezers, erkenning, delen... Laten we met elkaar afspreken als dat WERK er komt, dat u en ik even terugdenken aan deze blog, waarin het WERK werd doorgekruist, op een zijspoor gezet. Dat zijspoor is van mij.