Afgelopen dagen heb ik met mijn vader doorgebracht. Over hem gaat deze blogserie voor een deel. Hij kan de verbale ruimte vullen als geen ander. Wat een gesprek lijkt is al gauw een alleenspraak waarbij de ander de kleine ruimte zoekt voor repliek. Repliek die 'is blowin' in the wind'.
Ik vraag me af of ik niet als gevoelig kind de filosofie ben gaan opzoeken als een soort list om me in zijn ruimte te kunnen handhaven. Hoe dicht ook tegen het Christendom aan, de filosofie is voor mijn vader zo goed als onbereikbaar. Ze was wellicht een ruimte waarin ik me kon verbergen. Een belangrijk onderdeel was ook de ironie. Zo kon ik op mijn eigen manier de ruimte omtoveren.
De samenspraak met andere filosofen heeft niet gewerkt zoals de magie van mijn vader voor mij werkte. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik impact kon hebben op anderen. Misschien werkte het ook anders, eerder als een ruimte waarin ik me kon verbergen, een panic room.
Geleidelijk kom ik op het spoor van iets wat voor mij een mogelijkheid zou kunnen zijn. Het leven is wellicht niet bedoeld, althans voor mij, om impact te hebben, mijn sporen in de wereld te drukken. Het is voor mij eerder een kwestie van leven met hulpmiddelen die door vele anderen zijn beproefd, vooral de filosofie en literatuur.
Deze blogs, niet meer dan een wit vlak waarin het wonder zich keer op keer voltrekt, de omtovering van de wereld. Niet minder dan dat ook.
Dat was dus weer een bevestiging van het oude bekende, afgelopen weekend? En het blijft maar niet lukken om dat gevoel, die frustratie kwijt te raken. Maar ik proef ook een analyse van je eigen keuze in deze, het inzicht over het waarom van jouw 'vlucht' in de filosofie.
BeantwoordenVerwijderenAlles is perceptie. Jouw lat ligt dan misschien op het niveau van de mannen om je heen naar wie wel goed geluisterd wordt, maar je zou de lat ook elders/lager kunnen leggen. Bij je zuster bijvoorbeeld, haha. Dan steek je weer gunstig af op het gebied van studie/carriere en de opbouw van een gezin.
En weer is alles perceptie. Ik heb steeds vaker het gevoel dat er naar mij geluisterd wordt, al weet je dat nooit zeker, ook onze vader niet. Het feit dat iemand monologen houdt in plaats van gesprekken voert maakt hem geen goed gesprekspartner, om over empathie meer helemaal te zwijgen. Soms is het leuk van dit soort situaties een spelletje te maken, bv. laat hem maar door orakelen, ik reageer later wel zodra er ruimte is.
In februari dit jaar heb ik eenmalig deelgenomen aan een gespreksgroepje bij pap thuis. Thema: is de Kerk nog te redden? Er was moeilijk doorkomen aan bij pap, maar ik voelde me toch gesteund door wat anderen en achteraf natuurlijk met een schuldgevoel opgescheept. Ik weet niet of hij dat erg vindt als hij wordt tegengesproken of klem komt te zitten, maar het erge is dat ik dat uiteindelijk vervelend vind voor hem. Alsof alleen hij recht heeft op 'de waarheid'.
Tot slot nog een anekdote over 'de kortste weg'. Ons Lourdesreisje in 2006. Chauffeur Ad reed de route voor de 243e keer, maar volgens pap reed hij om vanuit Vaals richting Belgisch/Franse grens. Met als gevolg dat we op de terugweg via Moresnet naar Vaals reden en pap de kans greep een stukje geschiedenis via de microfoon bij alle reisgenoten neer te leggen. Liefst was ik door de bodem van de bus gezakt.
Ik ben behoorlijk afgedwaald, schrijf associatief op wat jouw blog bij me oproept.
En nu mag jij weer....
Wat heerlijk hoe jij de ruimte neemt. Bij jou heb ik niet het gevoel dat ik me moet laten gelden. Daarom vind ik het ook niet nodig om ergens een lat te leggen waar we dan overheen moeten (springen) of onderdoor moeten (Limbo dancing, Limbo voor de Limburgers...).
VerwijderenIn mijn blog ben ik erg met mezelf bezig. De omgang met Papa leert me vooral iets over hoe ik ooit gevormd ben en waarom ik bepaalde wegen insloeg. Dat is wat er te halen valt.
Over de omgang met hem nu heb ik van jullie al verschillende dingen gehoord. Het is soms makkelijker dan vroeger, soms ook extra irritant. Ik herken het. Ook jouw neiging het vooral vervelend voor hem te vinden als hij klem wordt gezet.
Wat ik bij jou ook lees is dat je, vooral door er achteraf over te schrijven, het lachwekkende van kunt zien.
Dat meelijwekkende en het lachwekkende raken elkaar dicht. Het is gênant, in de kern is het gênant hoe hij zich gedraagt: het medelijden omvat hem, onszelf, Ad de chauffeur, de hele situatie, dit lachwekkende medelijden, deze gêne.