Kop in het zand is wat je ziet. De dood spreekt tot ons. Gezang barst los: delf mijn gezicht op! Een grafschrift is een grafgrift, het staat gegrift in de steen. Hier geen steen en geen gegrif. Mijn woorden hier, ja, dat is zoiets wel, als je dit getik op licht terugvoert naar zijn oorsprong.
De oorsprong ligt onder ons. Op de plaatsen onder de grond waar het ineens wijkt en we iets zien, totdat het ons ziet. Ziet... nee aanstaart. Wij zijn het die iets zien, we zien het gezicht dat kijkt, bijna aankijkt, langs ons heenkijkt.
Het komt uit de modefotografie, Sabine Jacobs is de naam, en aan de lijst en de wand te zien hangt het inderdaad in een museum, FOAM. Je zit in de grachtengordel, een heel speciaal wereldje met toeschouwers die van kunst houden en ook wel van mode, de glamour, beetje gekkig. Je zou zomaar aan Fellini kunnen denken.
Of aan Venetiaans carnaval. Bij de toelichtende teksten stuit ik op de term persona. Al die foto's en maskers zijn personae. Het is voor mij echt gefundenes Fressen, in mijn muil loopt deze prooi zomaar naar binnen, knip met je vinger of wacht tot het zaakje halfverteerd is en ziedaar de blog.
Het was de vraag of ik er iets mee moest. Ja, ik kon niet anders, het gezicht opende zich voor me, ik liep er bijna overheen.
Die ogen, dat kan ik handelen. Echter, dat zand dat zand. ... Ik legde een dag later aan de brugklassers uit dat je een rivier of een woestijn niet kunt aanspreken, daarom geef je ze maar een naam, een persona. Hier geef ik niets, het zand wordt gestrooid behalve in de ogen, het zand kijkt niet.
Hoe kan het dat uit deze te gewilde constructie iets naar voren springt, hoe kan het dat ik dit hier schrijf.
Het is als zand, gewillig geplooid, gewillig gekaderd. Zand dat voortaan een beetje rondom alle ogen gaat liggen, gelegd wordt, ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten