Verdraaid man!

Een machine die echt alles wat je zegt verdraaid teruggeeft, die lijkt sinds kort te bestaan. Mijn dochter heeft zichzelf graag zo in het jaarboek gezet met een foto die hopelijk flink gefotoshopt is, want anders moet ik mijn zelfbeeld als genenleverancier gaan bijstellen. En daarvoor is het te warm en te vrijdagavond.

Maar we kunnen ook verder terug in de tijd, naar de telefoon, volgens Derrida toch al een spookachtig medium. Wanneer je op die manier in contact met de dood bent, hoe kan dan die stem zo'n machine zijn, de machine die al je uitspraken onthoudt en met omgedraaide voortekens terugkaatst? Dat kan alleen wanneer die stem heel veel liefde uitstraalt, heel erg veel liefde die niets anders wil dan je eraan herinneren dat het persoonlijke altijd via de machine, het monsterlijke en het ongekende zelf verloopt.

Het wordt erg lastig om nog die ander en mezelf te onderscheiden. We spelen rollen in een film, acteurs die verwijzen naar personen die weer verwijzen naar andere personen, optreden in het belang van andere personen en met tekst geschreven door andere personen.

Kortom, ik denk aan mijn Phersu, mijn goede Phersu, de verklede held uit de onderwereld die soms weer komt meespelen. In of na de film bleef ik als dood achter, even later opgeraapt door lieve mensen. Ja dank u, het gaat weer, dank u! wilde ik nog zeggen. Hierbij alsnog.