Verwend

Hoe trots was ik toen ik over dat muurtje liep. Het is mijn zoon, dacht ik dat hij dacht. Nee, ik stelde het me voor. Wat deed het ertoe? Stelde ik me voor dat hij keek, dat hij zag en voelde?

Inmiddels heb ik het lopen over muurtjes afgewend. Het schrijven is nog een ruïneus restant, een toewending tot dat moment waarin ik me in de afwending nog kon afwenden van de afwending.

De verwendingen - zo stel ik me voor - trekken een spoor. Ik sta weer op mijn plaats en hoor nu zijn bewondering. Het is me te weinig en te veel. Wat ik was had niet nodig hoeven zijn.

Ik ben verwend geraakt. Daarom moet ik onder en boven de radar vliegen. Gun me de tijd om te sporen in mijn vrije val.