Afgelopen dagen heb ik met mijn vader doorgebracht. Over hem gaat deze blogserie voor een deel. Hij kan de verbale ruimte vullen als geen ander. Wat een gesprek lijkt is al gauw een alleenspraak waarbij de ander de kleine ruimte zoekt voor repliek. Repliek die 'is blowin' in the wind'.
Ik vraag me af of ik niet als gevoelig kind de filosofie ben gaan opzoeken als een soort list om me in zijn ruimte te kunnen handhaven. Hoe dicht ook tegen het Christendom aan, de filosofie is voor mijn vader zo goed als onbereikbaar. Ze was wellicht een ruimte waarin ik me kon verbergen. Een belangrijk onderdeel was ook de ironie. Zo kon ik op mijn eigen manier de ruimte omtoveren.
De samenspraak met andere filosofen heeft niet gewerkt zoals de magie van mijn vader voor mij werkte. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik impact kon hebben op anderen. Misschien werkte het ook anders, eerder als een ruimte waarin ik me kon verbergen, een panic room.
Geleidelijk kom ik op het spoor van iets wat voor mij een mogelijkheid zou kunnen zijn. Het leven is wellicht niet bedoeld, althans voor mij, om impact te hebben, mijn sporen in de wereld te drukken. Het is voor mij eerder een kwestie van leven met hulpmiddelen die door vele anderen zijn beproefd, vooral de filosofie en literatuur.
Deze blogs, niet meer dan een wit vlak waarin het wonder zich keer op keer voltrekt, de omtovering van de wereld. Niet minder dan dat ook.
