Een christelijk gezicht is niet altijd uitgestreken, niet altijd een witgepleisterd graf.
Het kan ook een radicaal gezicht zijn dat zich zonder masker rechtstreeks uitspreekt over de dingen.
Dat christelijk gezicht gaat het gesprek aan met de marokkaantjes en zegt dan hoezo, hoezo vind je dat disciminerend. Dan is dat christelijk gezicht een prima profeet van de gehele traditie. Zo!
Een christelijk gezicht kust de cactus, kust de mens achter de cactus, zegt eerlijk wat hij van de dingen vindt. Dat christelijk gezicht heeft lak aan het Christendom en elk ander dom. Het houdt van de lach en de ironie. Het is ALTIJD scherp, versaagt niet.
Het christelijk gezicht spreekt lange tijd achter elkaar zijn hart over zijn tong. Het is vrij, het wordt geblazen door de geest. Het is soms rationeel maar altijd emotioneel. Het is groot in zijn kleinheid. Het is bang zelfs in zijn lef, bang dat het zelfs met lef minder lef heeft dan de christen die ECHT lef heeft, die de dood op zich neemt.
Het christelijk gezicht is een peilloos ik maar dat is het NAMENS alle andere peilloze ikken, het is een wij dat wordt weersproken door de andere ikken die het gewij-de ik tolereren omdat het namens ons spreekt. Het christelijk gezicht is liefdevol, goedertieren, vergevingsgezind.
Allemaal praat, rare praat. Maar onthoud: dat christelijk gezicht is radicaal, compromisloos, het schreeuwt de liefde en houdt van die schreeuw die versterkt wordt door het masker, de microfoon, de verzamelde gemeente.
