Ruimte maken

Ruimte maken is een hele kunst. Er zijn verschillende manieren om dat te doen. Het risico bestaat dat je een lijn volgend een grens overschrijdt. Kijk maar.

Je kunt de ander uitnodigen, maar is provocatie ook een uitnodiging?
Je kunt bij de ander aansluiten, maar is overname ook aansluiting?
Je kunt de tekens lezen, maar is interpretatie ook ontvangst?
Je kunt je inhouden, maar is afzijdigheid ook creatief?

Je moet onmerkbaar tewerkgaan. De indruk moet ontstaan dat het niet om jou draait. Overschrijdingen zijn zelf ook een overschrijding, want ze dramatiseren de boel.

Kortom, je persona moet zo natural zijn dat de ander ook werkelijk die ruimte betreedt.
Dan pas kun je zeggen: jij hebt die ruimte niet gemaakt. Die was er.

Rus

Een Rus is een gevoelig type dat weinig ruimte heeft voor de gevoeligheid van anderen, tenzij hij laat merken dat hij best geraakt is door die gevoeligheid van anderen en er dik overheen gaat. Zo verontschuldigt hij zichzelf en trekt hij alsnog de aandacht naar zichzelf.

Dat is onder meer het verhaal van de Rus over zichzelf.

Een ander drama is dat van de loyaliteit, typisch iets westers. Stel, je broeders (je deelt je bloed en alles ligt gecodeerd in die kelderkast) worden ineens Rus. Dan ben je ineens Rus en geen Rus. Elk teken van immuniteit wordt een gevoelige plek die verwijst naar de verbroken loyaliteit.

Ziedaar het drama Europa, de onmogelijke binding door de Wet.

Als er al een muur rond Fort Europa bestaat, dan is dat een gevoelige huid als gevolg van de onmogelijke Wet.

Zo zijn wij Russen, maar dan anders.

Mijn paukeslag

Als er één persoon is, dan is het wel Mart.

Hij was als een vader voor me, hij gaf me zijn zwarte puntschoenen.

Toen zijn dochtertje geboren werd heb ik gebabysit met mijn zus, ik heb er mijn'
eerste Franse romans gelezen waar ik maar weinig van meekreeg.

Vannacht wandelde ik langs het uiterwaerdenpark naar huis toen ik werd overvallen door een plotselinge huilbui. Mart, wat mooi wat je me gegeven hebt. Mart, wat erg dat je dood bent. Mart, wat mooi dat we elkaar ooit een keer zien  daarboven.

Daarboven?? Ja, want ik zag vliegtuigjes flikkeren boven dat park.
Ja, want Vom Himmel hoch met Koopman had ik op de MP3-speler.
Ja, want het Weihnachtsoratorium - en dat nog wel in november - getuigt absoluut van de absolute waarde van het kindzijn.

In deze orgelleraar Mart komen toewijding, een vleugje pedofilie en alcoholistische tragiek in één persoon samen.

Ik trok al zijn registers open en sloeg zijn bladzijdes om.

Om te ontsnappen aan die absolute kracht van Bach denk ik aan Langlais. Ook dat behoorde tot die wonderlijke wereld van Mart van Oostaijen, boemboem paukeslag.

Sjaam dich!

Mijn angst heeft me verraden, ik heb niet aan hun voorwaarden voldaan.
Maar waarom zou ik aan hun voorwaarden moeten voldoen?
Ik kan er nog boos om worden!
Erger nog: ik heb geprobeerd aan hun voorwaarden te voldoen.
Het is schaamte wat overblijft.

Es wäre als ob der Scham ihn überlebte.

Ik ga van schaamte mijn vriend maken.